Willem Wernsen: In de beperking toont zich de meester.

Event verslag Kunst Café Tertulia 24 juni ‘24

Afgelopen maandag avond werd het Kunstcafé Tertulia opgeluisterd door de bijzondere aanwezigheid van fotograaf Willem Wernsen. Een man met een diepe fascinatie voor beeld, gegrepen door de magie van zwart-wit fotografie sinds zijn jeugd. Voor een ademloos publiek ontvouwde hij zijn verhaal, waarin duidelijk werd hoe hij zichzelf heeft opgeleid tot een meester in het vak, ondanks een werkweek van 80 uur en een afkeer van formele opleidingen. "Moeten zou mij teveel botsen," legde hij uit. "Ik doe het zelf, ik weet waar ik heen wil. En als ik op mijn bek ga, dan ga ik alleen voor mezelf op mijn bek."

Zijn autonomie en doorzettingsvermogen stonden centraal in zijn betoog. Geen regels, enkel zijn hart volgen en momenten vastleggen met een ongeëvenaard oog voor detail. Net zoals hij als slager het vlees tot in de finesses kon bewerken, zo sneed hij met zijn lens door de werkelijkheid, altijd op zoek naar de ziel van zijn onderwerp. Zijn vermogen om onzichtbaar achter de camera te verdwijnen, stelde de geportretteerden in staat zich volledig over te geven en zichzelf te laten zien zoals ze werkelijk zijn.

De zaal werd getrakteerd op een reeks foto's, geprojecteerd, die ons meenamen door zijn oeuvre naar verschillende momenten en emoties. Wernsen beschreef zijn proces van kijken en wachten, het zien en omhoog halen van het essentiële. Zijn passie voor het vierkante formaat kwam duidelijk naar voren: "Mijn ogen kijken zwart-wit. Soms zie ik al het beeld voordat ik het heb afgedrukt, maar ik weet altijd wat ik op de camera zet." Hij vertelde hoe hij van kleur naar zwart-wit werkt, waardoor onverwachte contouren en details zichtbaar worden.

Wernsen's verhalen over zijn ontmoetingen, of hij nu een biefstukje bracht bij een klant of een stervende portretteerde, getuigden van zijn unieke talent om de menselijke ziel vast te leggen. Hij deelde zijn techniek van 'droogvissen', kijken en composities maken zonder daadwerkelijk af te drukken, om zijn oog te trainen in het vangen van schoonheid. Zijn inspiratiebronnen – Ed van der Elsken, Kees Scherer, Robert Doisneau en Diane Arbus – werden met respect genoemd.

Op een vraag uit het publiek of zijn camera meer ziet dan hijzelf, antwoordde hij met een bescheiden glimlach: "Misschien is dat soms zo." De avond werd afgesloten met dank aan Wernsen, het geduldige publiek en de menselijke verhalenverteller die hij is. Een onvergetelijke ervaring die ons allen diep raakte en inspireerde.

Dank, Willem Wernsen, voor je onnavolgbare talent en je vermogen om ons door jouw ogen te laten kijken.