# 1 Blog reflecties van Onno Zijlstra
Bij Samen Lezen (Filosofisch Café) lazen we Over het alledaagse (1997) van de Poolse filosoof Leszek Kolakowski.
Deze schokkende dagen las ik toevallig twee frappante passages die op elkaar aansluiten.
In het prachtige De jaren van Annie Ernaux lees ik – Ernaux is hier in 1995 aangeland – het volgende:
Wie, afgezien van de verwanten van de slachtoffers en de overlevenden, dacht nog terug aan de doden van [de aanslag bij] station Saint-Michel, van wie de namen nergens geschreven stonden – waarschijnlijk om de metrogebruikers geen schrik aan te jagen, die waren toch al zo vreselijk gestrest door de vertragingen ‘als gevolg van een technisch incident’ (…). Feiten vervlogen voordat men eraan toekwam het verhaal te vertellen.
De onverschilligheid nam toe.
Bij Samen Lezen (Filosofisch Café) lezen we nu Over het alledaagse (1997) van de Poolse filosoof Leszek Kolakowski. Het eerste essay daarin eindigt met de behartenswaardige woorden:
Maar wee ons, indien we toestaan dat de intolerantie, de zin om anderen door agressie en geweld te bekeren, wordt vervangen door een onverschilligheid waarbij niemand meer ergens in gelooft, waarbij het niemand ergens meer om gaat, als het leven maar leuk is. In dat geval worden we hoe dan ook het slachtoffer van de een of andere ideocratie. De lof des gewelds kan niet bestreden worden met de lof der algehele onverschilligheid.
De titel van dit essay is ‘Tolerantie’. Maandag 7 maart lezen we het tweede essay: ‘Vrijheid’.
Thema’s met urgentie.
